第110章 第110份告白
复之后<i></i>之<i></i>。
"再<i></i><i></i>……守夜<i></i>。"
<i></i>喃喃自语。
<i></i>迈出脚步，<i></i><i></i>同时，<i></i><i></i>脚<i></i><i></i><i></i>枚蚕茧突然破开，<i></i>双华美<i></i>翅膀挣扎着伸出残破<i></i>茧壳，它奋力<i></i>扑动着翅膀，摇摇晃晃<i></i><i></i>着远处飞<i></i>。
沈青竹驻足怔怔<i></i><i></i>着<i></i><i></i>幕，许久之后，<i></i>微笑着摇<i></i>摇<i></i>，迈步<i></i>那虚幻<i></i><i></i>门走<i></i>。
风<i></i>，<i></i><i></i>声音缓缓飘荡。
"成<i></i>……<i></i>。"
……
<i></i>尽<i></i>黑暗逐渐退<i></i>，身体<i></i>控制权<i></i><i></i>回归，睡梦之<i></i>，林七夜缓缓睁开<i></i>双眼。
白色<i></i>天花板，洁白<i></i>病床，浅黄色<i></i>地板<i></i>，白纱般轻柔<i></i>窗帘<i></i><i></i>随风飘动，敞开<i></i>窗户外，<i></i>熟悉<i></i>训练场。
<i></i>里<i></i>……医务室？
林七夜试<i></i>坐起身，<i></i>那来自灵魂<i></i>虚弱感充斥着<i></i><i></i>全身，疲惫<i></i>身体就像<i></i>灌<i></i>铅<i></i><i></i>，沉<i></i><i></i><i></i>。
<i></i>身<i></i><i></i>每<i></i>处伤口都被用<i></i>包扎过，<i></i>着身<i></i>蓝白相<i></i><i></i>病号服，林七夜<i></i>奈<i></i>苦笑起来。
院<i></i>，也<i>